Synowie Boga nie poddają się pozorom. Nie obawiają się słabości
ziarna. Nie muszą naśladować świata, który ceni to, co przebojowe,
błyskotliwe i potężne. Myślenie w takich kategoriach o Ewangelii, o
Kościele byłoby całkowitym wypaczeniem Jezusowej nauki. Posiadamy u Boga
majętność lepszą i trwałą. Choćby dobro w świecie i pośród nas bywało
przesłonięte potęgą zła, nie zniechęcajmy się ani nie gorszmy. Ufajmy
Panu, który sam będzie działał.
Ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 120
Patronem tego bloga jest święty Jan Paweł II...
Proszę wpisywać intencje na stronie " Modlitwa wstawiennicza" lub klikając z prawej strony w obrazek...wszystkich również proszę o modlitwę za mnie i we wpisanych prośbach...
miłe będzie dla mnie również pozostawienie śladu Waszego pobytu tutaj w komentarzach...ubogacajmy się wzajemnie......sobota 9 kwietnia 2011 roku...
Z pozdrowieniem Chrystusowym - Teresa
Święty Jan Paweł II...
"Proszę was: - abyście mieli ufność nawet wbrew każdej swojej słabości, abyście szukali zawsze duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało, - abyście od Niego nigdy nie odstąpili, - abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha, do której On "wyzwala" człowieka, - abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest "największa", która się wyraziła przez Krzyż, a bez której życie ludzkie nie ma ani korzenia, ani sensu" (frag. homilii na krakowskich Błoniach, 1979 r.).
czwartek, 31 stycznia 2019
piątek, 25 stycznia 2019
26 stycznia 2019 - wspomnienie obowiązkowe św. biskupów Tymoteusza i Tytusa ...
Wspominamy dzisiaj świętych wychowanków i współpracowników św. Pawła.
Tymoteusz był biskupem Efezu, Tytus biskupem Krety. Za ich
wstawiennictwem modlimy się, aby ciągle znajdowali się ludzie gotowi
całkowicie poświęcać życie dla służby Ludowi Bożemu. Także przed każdym z
nas stoi wyzwanie, abyśmy jako członkowie Kościoła, nie pozostawali
bierni, ale włączali się w trudy i przeciwności znoszone dla Ewangelii.
ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 103-104
ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 103-104
czwartek, 24 stycznia 2019
25 stycznia 2019 - Święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła ...
Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak wiele zależy od głębokiego
nawrócenia jednego człowieka. Ten, kto oddaje się bez reszty na służbę
Bogu, ma nieprawdopodobną siłę oddziaływania. Sam Paweł nie mógł
przypuszczać, jak ważną postacią się stanie dla całego Kościoła i że
kilkanaście spośród jego listów adresowanych do różnych Kościołów lub
osób zostanie zaliczonych do kanonu Pisma Świętego. Jego nawrócenie było
ważne także ze względu na nas i na naszą wiarę. Nie powinniśmy myśleć,
że nasze nawrócenie jest czymś mało ważnym i jest tylko naszą prywatną
sprawą. W Kościele wszyscy jesteśmy nawzajem od siebie zależni. Nasze
nawrócenie to kwestia życia i śmierci nie tylko nas samych, ale także
innych ludzi.
ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" styczeń 2007, s. 98
ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" styczeń 2007, s. 98
środa, 23 stycznia 2019
24 stycznia 2019 - wspomnienie obowiązkowe św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła ...
Św. Franciszek Salezy (1567-1622) pełnił posługę pasterską w trudnym
czasie po reformacji i podziale Kościoła na Zachodzie. Widział
konieczność odpowiedniej formacji wiary, adekwatnej dla ludzi świeckich.
Jako biskup Genewy, poświęcał czas wizytowaniu całej diecezji,
nauczaniu, udzielaniu sakramentów, nawiązywał także bezpośrednie
kontakty z wiernymi. Świadomy zagrożeń wynikających z religijnej
ignorancji, popierał rozwój nauki chrześcijańskiej. Św. Franciszek jest
wzorem pasterza oddanego powierzonym jego trosce wiernym.
ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" styczeń 2007, s. 95
ks. Maciej Zachara MIC, "Oremus" styczeń 2007, s. 95
wtorek, 22 stycznia 2019
23 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne błogosławionego Henryka Suzo, prezbitera...
urodził się w 1295 lub 1297 r. w Konstancji. Mając zaledwie 13 lat, wstąpił do dominikańskiego klasztoru w Konstancji. Tam odbył studia filozoficzne i teologiczne. Poznał mistrza Eckharta i przystąpił do jego szkoły teologii apofatycznej. W Kolonii także prawdopodobnie poznał Jana Taulera. W 1343 r. został wybrany przeorem klasztoru w Diessenhofen; pięć lat później wysłano go do Ulm, gdzie pozostał aż do śmierci. W wieku 18 lat Henryk przeżył mistyczne nawrócenie. Porzucił dotychczasowe złe nawyki i uczynił się "sługą Przedwiecznej Mądrości". Od tej pory wielokrotnie przeżywał ekstatyczne wizje. Henryk Suzo był cenionym kaznodzieją. Był też kierownikiem duchowym wielu osób. Zmarł w Ulm 25 stycznia 1366 r.
poniedziałek, 21 stycznia 2019
22 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne św. Wincentego Pallottiego, prezbitera ...
Receptą na nasze wahania, kryzysy, zwątpienia jest Boża niezmienność.
W chwilach trudności patrzymy na to, czego już Pan Bóg w naszym życiu
dokonał, i stąd czerpiemy nadzieję. Dał pokarm bogobojnym, pamiętać
będzie wiecznie o swoim przymierzu. Przychodzimy do kościoła, by tę
ufność w sobie umocnić, przeżywając największą tajemnicę Bożej miłości,
by popatrzeć na Jezusa, który oddaje za nas życie.
ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 76
ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 76
niedziela, 20 stycznia 2019
21 stycznia 2019 - wspomnienie obowiązkowe św. Agnieszki, dziewicy i męczennicy ...
Święta Agnieszka w wieku 12 lat poniosła śmierć męczeńską podczas
prześladowania chrześcijan w Rzymie około 305 roku. Jak napisał o niej
św. Ambroży: Nie wie jeszcze, co znaczy umierać, ale jest na śmierć
gotowa. Posłuszna i uległa woli Bożej, była przygotowana na spotkanie z
Oblubieńcem, który ją wybrał i któremu dochowała wierności. Dzień
męczeństwa stał się dla niej dniem prawdziwych zaślubin z Umiłowanym jej
duszy.
Halina Świrska, "Oremus" styczeń/luty 2008, s. 83
Halina Świrska, "Oremus" styczeń/luty 2008, s. 83
piątek, 18 stycznia 2019
19 stycznia 2019 - wspomnienie obwowiązkowe św. Józefa Sebastiana Pelczara, biskupa ...
Święty Józef Sebastian Pelczar, biskup
urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie koło Krosna. Wzrastał w głęboko religijnej atmosferze. Od szóstego roku życia był ministrantem w kościele parafialnym. Wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu, a 17 lipca 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1865 r. został skierowany na studia w Kolegium Polskim w Rzymie, na których uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. W latach 1877-1899 był profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i Najświętszej Maryi Panny. W trosce o najbardziej potrzebujących oraz o rozszerzenie Królestwa Serca Bożego w świecie założył w Krakowie w 1894 r. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek). W 1899 r. został biskupem pomocniczym, a 17 grudnia 1900 r. ordynariuszem diecezji przemyskiej. Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości.
urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie koło Krosna. Wzrastał w głęboko religijnej atmosferze. Od szóstego roku życia był ministrantem w kościele parafialnym. Wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu, a 17 lipca 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1865 r. został skierowany na studia w Kolegium Polskim w Rzymie, na których uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. W latach 1877-1899 był profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i Najświętszej Maryi Panny. W trosce o najbardziej potrzebujących oraz o rozszerzenie Królestwa Serca Bożego w świecie założył w Krakowie w 1894 r. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek). W 1899 r. został biskupem pomocniczym, a 17 grudnia 1900 r. ordynariuszem diecezji przemyskiej. Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości.
czwartek, 17 stycznia 2019
18 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne św. Małgorzaty Węgeirskiej, dziewicy ...
Święta Małgorzata Węgierska, dziewica
urodziła się 27 stycznia 1242 r. Była ósmym dzieckiem króla Węgier Beli IV. W wieku około czterech lat powierzona została opiece mniszek. Gdy chciano ją później zwolnić ze zobowiązań, aby mogła wyjść za mąż, odmówiła. Kiedy miała 10 lat, przeniosła się do klasztoru dominikanek na wyspie Lepri na Dunaju. Pan Bóg wyróżnił ją darem kontemplacji, wizji i charyzmatem proroczym. Trwając w ascezie monastycznej i pełnieniu dzieł miłosierdzia, potrafiła połączyć ze sobą gorliwe starania o przywrócenie pokoju i niezwykłe męstwo w znoszeniu niesprawiedliwych podejrzeń z wielką miłością w stosunku do sióstr, dla których pragnęła spełniać najniższe posługi. Zmarła 18 stycznia 1270 roku w wieku 28 lat.
urodziła się 27 stycznia 1242 r. Była ósmym dzieckiem króla Węgier Beli IV. W wieku około czterech lat powierzona została opiece mniszek. Gdy chciano ją później zwolnić ze zobowiązań, aby mogła wyjść za mąż, odmówiła. Kiedy miała 10 lat, przeniosła się do klasztoru dominikanek na wyspie Lepri na Dunaju. Pan Bóg wyróżnił ją darem kontemplacji, wizji i charyzmatem proroczym. Trwając w ascezie monastycznej i pełnieniu dzieł miłosierdzia, potrafiła połączyć ze sobą gorliwe starania o przywrócenie pokoju i niezwykłe męstwo w znoszeniu niesprawiedliwych podejrzeń z wielką miłością w stosunku do sióstr, dla których pragnęła spełniać najniższe posługi. Zmarła 18 stycznia 1270 roku w wieku 28 lat.
środa, 16 stycznia 2019
17 stycznia 2019 - wspomnienie obowiązkowe św. Antoniego, opata ...
Święty Antoni, opat
urodził się w Środkowym Egipcie w 251 r. Po śmierci rodziców, kierując się wskazaniem Ewangelii, sprzedał ojcowiznę, a pieniądze rozdał ubogim. U dał się na pustynię w pobliżu rodzinnego miasta. Tam oddał się pracy fizycznej, modlitwie i uczynkom pokutnym. Jego żywot, spisany przez św. Atanazego, głosi, że Antoni musiał znosić wiele jawnych ataków ze strony szatana, który go nękał, jawiąc mu się w różnych postaciach. Doznawał wtedy umacniających go wizji nadprzyrodzonych. Jego postawa znalazła wielu naśladowców. Sława i cuda sprawiły, że zaczęli ściągać uczniowie, pragnący poddać się jego duchowemu kierownictwu. W 311 r. Antoni gościł w Aleksandrii, wspierając duchowo prześladowanych przez cesarza Maksymiana chrześcijan. Spotkał się wówczas ze św. Aleksandrem, biskupem tego miasta i męczennikiem. Następnie, ok. 312 roku, udał się do Tebaidy, gdzie w grocie w okolicy Celzum, w górach odległych ok. 30 km od Nilu, spędził ostatnie lata życia. Według podania św. Antoni zmarł 17 stycznia 356 roku w wieku 105 lat. Życie św. Antoniego było przykładem dla wielu nie tylko w Egipcie, ale i w innych stronach chrześcijańskiego świata.
urodził się w Środkowym Egipcie w 251 r. Po śmierci rodziców, kierując się wskazaniem Ewangelii, sprzedał ojcowiznę, a pieniądze rozdał ubogim. U dał się na pustynię w pobliżu rodzinnego miasta. Tam oddał się pracy fizycznej, modlitwie i uczynkom pokutnym. Jego żywot, spisany przez św. Atanazego, głosi, że Antoni musiał znosić wiele jawnych ataków ze strony szatana, który go nękał, jawiąc mu się w różnych postaciach. Doznawał wtedy umacniających go wizji nadprzyrodzonych. Jego postawa znalazła wielu naśladowców. Sława i cuda sprawiły, że zaczęli ściągać uczniowie, pragnący poddać się jego duchowemu kierownictwu. W 311 r. Antoni gościł w Aleksandrii, wspierając duchowo prześladowanych przez cesarza Maksymiana chrześcijan. Spotkał się wówczas ze św. Aleksandrem, biskupem tego miasta i męczennikiem. Następnie, ok. 312 roku, udał się do Tebaidy, gdzie w grocie w okolicy Celzum, w górach odległych ok. 30 km od Nilu, spędził ostatnie lata życia. Według podania św. Antoni zmarł 17 stycznia 356 roku w wieku 105 lat. Życie św. Antoniego było przykładem dla wielu nie tylko w Egipcie, ale i w innych stronach chrześcijańskiego świata.
wtorek, 15 stycznia 2019
16 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne św. Marcelego I, papieża i męczennika ...
Święty Marceli I, papież i męczennik
urodził się około 250 roku. Jako archiprezbiter odgrywał kluczową rolę w Kościele po śmierci papieża Marcelina, kiedy to przez trzy i pół roku na skutek prześladowań chrześcijan nie wybierano nowego biskupa Rzymu. Pontyfikat Marcelego I trwał krótko - od maja 306 roku do 16 stycznia 307 roku. Dużo przykrości doznał ze strony tzw. lapsi - chrześcijan, którzy w czasie prześladowań wyrzekli się wiary, a potem powracając do Kościoła nie chcieli poddać się wymaganym warunkom pokuty. Cesarz Maksencjusz oskarżył papieża Marcelego I o wywołanie publicznych niepokojów. Obito go rózgami, a następnie zesłano na wygnanie. Zmuszono go, by został pasterzem bydła. Po wielu udrękach zakończył swoje życie w nędzy. Zmarł około 309 roku
urodził się około 250 roku. Jako archiprezbiter odgrywał kluczową rolę w Kościele po śmierci papieża Marcelina, kiedy to przez trzy i pół roku na skutek prześladowań chrześcijan nie wybierano nowego biskupa Rzymu. Pontyfikat Marcelego I trwał krótko - od maja 306 roku do 16 stycznia 307 roku. Dużo przykrości doznał ze strony tzw. lapsi - chrześcijan, którzy w czasie prześladowań wyrzekli się wiary, a potem powracając do Kościoła nie chcieli poddać się wymaganym warunkom pokuty. Cesarz Maksencjusz oskarżył papieża Marcelego I o wywołanie publicznych niepokojów. Obito go rózgami, a następnie zesłano na wygnanie. Zmuszono go, by został pasterzem bydła. Po wielu udrękach zakończył swoje życie w nędzy. Zmarł około 309 roku
wtorek, 8 stycznia 2019
09 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne św. Adriana z Canterbury, opata...
Doznanie pokoju, radości, wolności nie jest efektem żadnej
wypracowanej przez człowieka techniki, zdobytej zasługi, za którą
otrzymuje się zapłatę. Jest to łaska Boga. Doświadczając własnych
ograniczeń, przychodzimy z ufnością do Jezusa, który może nam tego daru
udzielić: wyrwać nas z zamknięcia i skupienia na sobie i uzdolnić do
daru z siebie, miłości na Jego wzór i Jego mocą.
ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 38
ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" styczeń 2009, s. 38
piątek, 4 stycznia 2019
05 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne błogosławionej Marceliny Darowskiej, zakonnicy...
Błogosławiona Marcelina Darowska, zakonnica
urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach. W młodości pracowała w majątku, a także uczyła wiejskie dzieci. Często też odwiedzała chorych. Od dzieciństwa myślała o życiu zakonnym; jednak zgodnie z wolą ojca w wieku 22 lat wyszła za mąż za Karola Darowskiego. Wkrótce urodziła syna i córkę. Po trzech latach małżeństwa jej mąż zmarł nagle na tyfus, w rok później zmarł ich maleńki synek. W Rzymie w czasie modlitwy zrozumiała, że jest wezwana do stworzenia zgromadzenia o charakterze wychowawczym. Choroba córki Marceliny zmusiła ją do powrotu na Podole. Podjęła tu pracę społeczno-oświatową, pomagała chłopom w usamodzielnieniu się po uwłaszczeniu. Mając 27 lat związała się w Rzymie prywatnymi ślubami ze zgromadzeniem tworzącym się wokół o. Hieronima i Józefy Karskiej. W 1863 r., po śmierci Józefy, została przełożoną nowej wspólnoty. Pius IX, błogosławiąc temu dziełu, powiedział: "To zgromadzenie jest dla Polski". Marcelina zmarła 5 stycznia 1911 r. w Jazłowcu.
urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach. W młodości pracowała w majątku, a także uczyła wiejskie dzieci. Często też odwiedzała chorych. Od dzieciństwa myślała o życiu zakonnym; jednak zgodnie z wolą ojca w wieku 22 lat wyszła za mąż za Karola Darowskiego. Wkrótce urodziła syna i córkę. Po trzech latach małżeństwa jej mąż zmarł nagle na tyfus, w rok później zmarł ich maleńki synek. W Rzymie w czasie modlitwy zrozumiała, że jest wezwana do stworzenia zgromadzenia o charakterze wychowawczym. Choroba córki Marceliny zmusiła ją do powrotu na Podole. Podjęła tu pracę społeczno-oświatową, pomagała chłopom w usamodzielnieniu się po uwłaszczeniu. Mając 27 lat związała się w Rzymie prywatnymi ślubami ze zgromadzeniem tworzącym się wokół o. Hieronima i Józefy Karskiej. W 1863 r., po śmierci Józefy, została przełożoną nowej wspólnoty. Pius IX, błogosławiąc temu dziełu, powiedział: "To zgromadzenie jest dla Polski". Marcelina zmarła 5 stycznia 1911 r. w Jazłowcu.
czwartek, 3 stycznia 2019
04 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne św. Anieli z Foglino, zakonnicy...
urodziła się w Foligno w Umbrii w 1248 r. Wyszła szczęśliwie za mąż i
została matką kilku synów. Do majątku rodziców doszedł majątek męża.
Kiedy miała 37 lat, pojawił się jej we śnie św. Franciszek z Asyżu i
napomniał ją surowo, by nie marnowała cennych lat życia. Po odbyciu
spowiedzi generalnej nawróciła się i zaczęła iść zupełnie nową drogą.
Wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka i oddała się życiu pokutnemu. W
krótkim czasie utraciła matkę, męża i synów, zapewne w czasie jednej z
wielu epidemii. By naśladować Chrystusa, rozdała całą swoją majętność
pomiędzy ubogich i oddała się pokucie, modlitwie i uczynkom
miłosierdzia. Ostatnie lata spędziła jako rekluza - pustelnica zupełnie
odcięta od świata. Opuściła ziemię po długiej i ciężkiej chorobie 4
stycznia 1309 roku, w wieku 61 lat.
środa, 2 stycznia 2019
03 stycznia 2019 - wspomnienie dowolne św. Genowefy, dziewicy...
Święta Genowefa, dziewica
urodziła się w 422 r. w Nanterre pod Paryżem. Gdy miała siedem lat, przybył do jej rodzinnej wioski św. German, biskup Auxerre. Dziewczynka stała wśród tłumu, który zgromadził się wokół świątobliwego przybysza. Św. German dostrzegł ją i przepowiedział, że zostanie świętą. Ofiarował jej także krzyż, z którym Genowefa nie rozstawała się nigdy. Po śmierci rodziców udała się do Paryża, gdzie zamieszkała ze swoją matką chrzestną. Tam z rąk miejscowego biskupa otrzymała welon dziewicy poślubionej Panu Bogu. Niedługo zaczęła gromadzić wokół siebie inne kobiety i zaprawiać je do podobnego trybu życia. Utrzymywały się one z pracy swoich rąk, a wolny czas poświęcały odwiedzaniu chorych i niesieniu pomocy opuszczonym. Zmarła w sędziwym wieku 3 stycznia 500 lub 502 r. Pochowano ją na podmiejskim cmentarzu Lucotius, nazwanym później jej imieniem
urodziła się w 422 r. w Nanterre pod Paryżem. Gdy miała siedem lat, przybył do jej rodzinnej wioski św. German, biskup Auxerre. Dziewczynka stała wśród tłumu, który zgromadził się wokół świątobliwego przybysza. Św. German dostrzegł ją i przepowiedział, że zostanie świętą. Ofiarował jej także krzyż, z którym Genowefa nie rozstawała się nigdy. Po śmierci rodziców udała się do Paryża, gdzie zamieszkała ze swoją matką chrzestną. Tam z rąk miejscowego biskupa otrzymała welon dziewicy poślubionej Panu Bogu. Niedługo zaczęła gromadzić wokół siebie inne kobiety i zaprawiać je do podobnego trybu życia. Utrzymywały się one z pracy swoich rąk, a wolny czas poświęcały odwiedzaniu chorych i niesieniu pomocy opuszczonym. Zmarła w sędziwym wieku 3 stycznia 500 lub 502 r. Pochowano ją na podmiejskim cmentarzu Lucotius, nazwanym później jej imieniem
Subskrybuj:
Posty (Atom)