Co czujemy, dowiadując się, że po śmierci ukochanego męża św.
Elżbieta Węgierska poświęciła się modlitwie i opiece nad chorymi, a po
kilku latach zmarła w ubóstwie jako tercjarka franciszkańska?
Współczucie? A może zdziwienie? Jednak Kościół, wynosząc ją na ołtarze,
daje nam do zrozumienia, że motywem jej postępowania był nie lęk przed
dalszym życiem, lecz wiara i miłość. To postawa serca, które szuka Boga
i Jemu chce się podobać, stanowi o tym, czy znajdzie On nasze uczynki
godnymi siebie.
Mira Majdan, „Oremus” listopad 2006, s. 80
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz