Patrząc po ludzku, św. Wojciechowi (956-997) niewiele się w życiu udało.
Ani biskupstwo, z którego musiał uchodzić, ani życie mnisze, z którego
musiał zrezygnować w posłuszeństwie papieżowi, ani nawet wyprawa misyjna
do Prus, bo został zamordowany na samym jej początku. We wszystkim
jednak, co robił, starał się być świadkiem Chrystusa zmartwychwstałego. I
dlatego udało mu się przynajmniej jedno: stał się "ziarnem pszenicy,
które obumarło i przyniosło obfity plon". Jest nielicznym spośród
świętych tak szybko wyniesionych na ołtarze - kanonizowano go dwa lata
po jego śmierci.
O. Przemysław Ciesielski OP, "Oremus" marzec/kwiecień 2008, s. 123-124
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz