Trzeba było choroby, ciemności więzienia, modlitw matki, by młodemu
człowiekowi przypomnieć o Bogu. Tak narodziła się miłość szczególna,
która zaowocowała wstąpieniem dzisiejszego patrona (1829-1916) do zakonu
kapucynów i przyjęciem nowego imienia: Honorat. Potem już była tylko
niekończąca się praca, modlitwa, słuchanie penitentów, pokonywanie
trudności, z jakimi borykał się Kościół w czasach zaborów. Mimo
piętrzących się przeszkód o. Honorat tworzył kolejne zgromadzenia i
posyłał je do służby. Świętość to owoc płodnej miłości, która bez lęku
staje do walki o dzień powszedni.
O. Tomasz Zamorski OP, "Oremus" październik 2006, s. 56
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz