Św. Andrzej Bobola (1591-1657) był jezuitą, przełożonym w licznych
domach, kaznodzieją, dyrektorem kolegium i wreszcie kaznodzieją ludowym
na Polesiu (Białoruś). Splot okoliczności: sytuacji politycznej,
uprzedzeń antypolskich i antykatolickich, doprowadził do jego
męczeńskiej śmierci w Janowie. Został kanonizowany w r. 1938. Śmierć św.
Andrzeja pozostaje dla nas bolesnym wołaniem o jedność Kościoła. Warto
dziś zadać sobie pytanie, jak tę jedność rozumiemy i czy naprawdę nam na
niej zależy? Będzie ona możliwa tylko wtedy, gdy wrócimy do Chrystusa,
gdy nasze życie będzie świadectwem szukania Jego samego i życia Jego
nauką. To jest największa przeszkoda na drodze do jedności: nie
teologia, nie pamięć historyczna, nie stereotypy i uprzedzenia, ale
nasza niewierność Ewangelii.
O. Andrzej Kuśmierski OP, "Oremus" kwiecień-maj 2007, s. 157
Jak często zaznacza ks. Mirosław Paciuszkiewicz, współbrat Andrzeja
Boboli, cnotę cierpliwości Święty wypracował w stopniu heroicznym, gdyż
aż 196 lat od śmierci został beatyfikowany, a po 281 latach -
kanonizowany. Bardzo długo czekał też na oficjalne potwierdzenie
proroctwa, że zostanie patronem Polski. Nieoficjalnie uważany był za
takiego od dawna, zwłaszcza w okresie międzywojennym, gdy jego zwłoki,
„wyrwane” przez papieża z komunistycznej Rosji, tryumfalnie powróciły w
1938 r. do Polski. Papież Pius XI zdecydował, że będą one umieszczone w
Warszawie, w kaplicy oo. Jezuitów na Rakowieckiej. Dzisiaj jest tam duże
sanktuarium.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz